- Kategoria: Nieco o nas
- Opublikowano: 25 marzec 2019
Tym razem wyciągnę potwory spod łóżka, najgorsze koszmary z szafy i strachy na wróble. Wszystko w jednym. Ale nie bez powodu, powiem Wam, do czego one służą.
Potwory są wszędzie
Spotkałam się wielokrotnie z pewnym wyobrażeniem, panującym wśród osób spoza branży. Czyli takich, którzy nigdy nie mieli do czynienia z powstawaniem odzieży. To wyobrażenie dotyczy procesu powstawania odzieży. Mniej więcej sprowadza się ono do trzech etapów. Pierwszy to projekt. No to oczywiste, że ktoś musi coś wymyślić, że za każdym modelem kryje się tak naprawdę projektant. Rysuje, szkicuje, maluje... I to jest ten najważniejszy, najtrudniejszy i najmagiczniejszy etap. Nie twierdzę, że tak nie jest. Zawsze na początku ktoś musi podjąć decyzję, jak będzie wyglądał nowy element garderoby, w którym będziemy chodzić w nadchodzącym sezonie. Martwią mnie jednak kolejne dwa etapy, a przynajmniej wyobrażenie, że tak to wygląda.
Drugi etap to powstawanie odzieży. Zazwyczaj moi rozmówcy twierdzili, że odzież szyje się w szwalni. Generalnie mieli rację, ale większość z nich nie była świadoma tego, że pomiędzy projektantem a szwaczką, która uszyła ich koszulkę zakupioną w sieciówce, cały sztab ludzi musiał się zająć poszczególnymi etapami. Że ta praca jest żmudna, trudna i bardzo odpowiedzialna. Że ktoś musiał przenieść rysunek projektanta na formę odzieżową, zadecydować z czego trzeba ją uszyć, jakich dodatków użyć a co się nie sprawdzi. Że ktoś wykonał próby, przetestował, sprawdził... a po drodze projektant lub konstruktor porzucił kilka potworów, które uwierzcie mi, zdarzają się wszędzie.
Trzeci etap to gotowy produkt. Wielu osobom wydaje się, że pomiędzy rysunkiem projektanta a produktem w sklepie istnieje jakaś magiczna ciężarówka. Projektant wysyła do niej e-mail z projektem a ona dowozi odzież na miejsce. I jeśli podświadomie w to wierzy, to wtedy absurdalnie wysoka wydaje mu się cena za projekt w małych firmach odzieżowych lub w pracowniach projektantów.
Mój kawałek
Konstrukcja odzieży to moja ulubiona działka. Kocham swoją pracę. Wymaga ona czasem wielu poprawek. Przygotowania formy, przeszycia próbnego, poprawek, przeszycia, poprawek... Praca ta jednak jest dla mnie najpiękniejszym etapem powstawania odziezy. To nie w tym miejscu wymyślany jest model. O to dba projektant nieco wcześniej. Ale to tutaj, na podstawie rysunku, próbek materiału i kilku zdań z założeniami opisanymi przez twórcę pomysłu, zostaje on przeniesiony do rzeczywistości. Do tego momentu projekt można było zobaczyć jedynie w postaci szkicu. Z moją pomocą zostaje on powołany do życia. To ja jestem odpowiedzialna za przygotowanie szablonu, na podstawie którego po kilku (dłuższych) chwilach pracy maszyn do szycia można obejrzeć pierwsze efekty na manekinie lub modelce. Na poniższym zdjęciu przedstawiam Wam pracę nad modelem 1008. Znajdziecie go w mojej książce, uszytego w podstawowej wersji. Na stronie otrzyma dwie dodatkowe. A poniżej widać całą moją pracę nad tymi trzema wersjami. Dlaczego jest tego tak dużo? Obrazek należy czytać od prawej do lewej, to moje przyzwyczajenie w konstrukcji odzieży, które wynika z aspektów technicznych, o których nie będę tutaj opowiadać. Ważne jest to, że po lewej stronie widoczne są sukienki podstawowe a nawet siatka na rękaw. Potem cała moja praca, która w pewnych miejscach była sprawdzana próbnymi przeszyciami.
Zamknij oczy!
Oto zdjęcia, do których naprawdę trudno się przyznać. Straszne rzeczy się tutaj dzieją. Oto najokropniejsza sukienka, jaką możesz znaleźć w internetach. Została uszyta z haftowanej cienkiej tkaniny bawełnianej. Istny obraz rozpaczy. Ale to ona jest bohaterką tego artykułu. To ona jest jest tym potrzebnym upiorem, który pozwala sprawdzić sytuację. Jest brzydka, albo przynajmniej mało urodziwa. Za to jest bardzo istotną częścią krawieckiej układanki. Została uszyta po to, aby sprawdzić konstrukcję. Sprawdzić, czy proporcje są takie, jak oczekiwałam. Sprawdzić kołnierzyk, karczek z tyłu, zasadność zaszewek, długość sukienki, luzy... mogłabym jeszcze długo wymieniać. Mówiąc najkrócej, takie upiory są potrzebne do tego, abym mogła zerknąć na moją pracę. Abym miała pewność, że klient nie zostanie zaskoczony błędami, aby projektant mógł zerknąć, czy dokładnie o to chodziło w fasonie.
Jeśli przeszywam tylko dla siebie, do sprawdzenia technicznego aspektu mojej pracy, używam tkanin zastępczych. W tym przypadku ważne było dla mnie to, aby tkanina była cienka. Jej kolor i haft, które tutaj gryzą się ze wszystkim, nie były istotne. I to jest właśnie taki koszmarek, który pomaga, chociaż straszy. Takie rzeczy przeszywam często. I mam nadzieję, że powstają one nie tylko w mojej pracowni. Chcę wierzyć, że inni również sprawdzają swoją pracę i dbają o szczegóły. I chociaż to jest ten niezbyt urodziwy etap, to mam nadzieję, że lubicie go oglądać. Bo ja nie zamierzam zrezygnować z częstowania Was takimi zdjęciami od czasu do czasu.
Zaszewka w lewą czy w prawą?
Na etapie modelowania muszę podjąć wiele drobnych technicznych decyzji. Jedną z nich jest strona, w którą Wy potem składacie zaszewki szyjąc swoje modele. Oto jedna z zaszewek, czy widać w którą stronę należy ją poskładać? A wszystko to musi zgadzać się w ponad 400 rozmiarach, które Wam udostępniam. I to jest najbardziej pracochłonny etap mojej pracy nad szablonem. Stopniowanie, czyli strachy na lachy.
Stopniowanie
Nie taki diabeł straszny, jak go malują. Stopniowanie szablonów odzieży, od momentu, gdy robimy to w postaci elektronicznej a nie ręcznie na papierze, nie jest drogą przez mękę. No chyba, że tak jak ja postanowisz rzucić się na głęboką wodę i przygotować kilkaset rozmiarów. Wtedy okazuje się, że tego nie przewidzieli nawet twórcy specjalistycznego oprogramowania. Tzn. tak, mogę wykonać takie stopniowanie, teoretycznie wszystko powinno być ok. Ale powiem Ci szczerze, nie jest. Napotkałam na pewne problemy, które w takich przypadkach muszę jakoś obejść. A na koniec muszę sprawdzić, czy wszystkie rozmiary są wykonane poprawnie. Czy nie stanie się tak, jak na załączonym obrazku. Tutaj jedna z zaszewek, zamiast pozostawić pomiędzy ramionami kawałek przestrzeni, poplątała swoje ramiona. +
Stopniowanie to bardzo pracochłonny etap. Czasem muszę do niego podchodzić kilkukrotnie, gdy linie zaczynają mi się mieszać a wektory mylą się z sąsiednimi. I chociaż ten etap jest dość nudny to oznacza dla mnie zawsze koniec pracy nad modelem. To taki koszmarny czas nad żmudnym zajęciem zwiastujący zakończenie pracy nad kolejnym szablonem odzieżowym. A gdy Ty czytasz ten artykuł, ja z przyjemnością stopniuję model 1008 lub kolejny do umieszczenia na stronie.
Komentarze
Coś za coś. Pruję i poprawiam nie wchodzi w grę czasem. Zbyt wolno szła by nasza praca. Od kwietnia i tak będzie szła wolniej, o tym opowiem w przyszłym tygodniu. Ale są pewne granice mojej niecierpliwości, których nie da się przeskoczyć
I dlatego właśnie tak nie lubię szyć próbnych egzemplarzy, przeznaczonych na wyrzucenie, tylko pruję, poprawiam, pruję, poprawiam.........
@pesahson no to będę pokazywać nadal. ALe nie zawsze. Np. przy spódnicy, która pokaże się następna, nie było upiorów. Aczkolwiek przeszyłam ją i tylko markerem narysowałam kieszeń. I potem tak strasznie żałowałam, bo wyglądała super z próbnego materiału, a to był koniec
Franiu, przecież to tylko figurki. Upiorne ale figurki.
Ale ja pytam, o moje potwory. Takie, które są częścią procesu tworzenia szablonu. Czy czasem fajnie jest je pooglądać?
Kanał RSS z komentarzami do tego postu.